BAZA EDUKACYJNA

Przedszkole

Klasy I-III

Klasy IV-VIII

Ponadpodstawowe

Dorośli

Ścieżka przyrodnicza "Sławoszowice-Ruda Milicka-Godnowa"

Ścieżki edukacyjne (Mapa), Autor: Cezary Tajer , Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych, Centrum Bioróżnorodności Dolina Baryczy
OPIS

Witamy na ścieżce przyrodniczej


Lasy Nadleśnictwa Milicz leżą na terenie powiatów Milicz, Trzebnica i Oleśnica. Zajmują obszar 25,8 tys. ha. Nadleśnictwo składa się z trzech obrębów: Cieszkowa, Kubryka i Milicza, które dzielą się na 16 leśnictw rewirowych. Siedliska borowe zajmują 60% powierzchni. Wśród nich przeważają drzewostany sosnowe – 72 %. Park Krajobrazowy „Dolina Baryczy” utworzony został w 1996 roku w celu zachowania wartości przyrodniczych, krajobrazowych i historyczno - kulturowych. Jego powierzchnia wynosi 87040 ha, z czego na terenie województwa dolnośląskiego leży 70040 ha. Na obszarze parku w części dolnośląskiej występują: 42 gatunki roślin chronionych, 30 gatunków ryb, 13 gatunków płazów, 5 gatunków gadów, 166 gatunków ptaków lęgowych i 51 gatunków ssaków. Park nadzoruje Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych.


TRASA WYCIECZKI

1. Przystanek 0. i 1.
Platforma obserwacyjna

Staw Słupicki Stary o powierzchni 47 ha, leży na skraju kompleksu Stawno, w granicach rezerwatu „Stawy Milickie”. Do niego należy jeszcze kilka innych kompleksów w zakładach rybackich Potasznia, Radziądz i Ruda Sułowska. Łączna powierzchnia rezerwatu wynosi 5324 ha, w tym około 3800 ha samych stawów, reszta to przyległe pola, łąki i lasy. Rezerwat utworzono w 1963 r. Największą atrakcją rezerwatu są ptaki. Ogółem stwierdzono tu 125 gatunków lęgowych, w tym 60 wodno - błotnych. Kilkadziesiąt innych gatunków zatrzymuje się tu na przelotach. Na stawie Słupickim, w zależności od warunków panujących na nim, możemy obserwować różne gatunki kaczek (jeżeli jest pełen wody) lub siewek (jeśli wody jest mało). Zwiedzanie rezerwatu z wejściem na groble stawów wymaga pisemnego zezwolenia Regionalnego Konserwatora Przyrody we Wrocławiu w porozumieniu z kierownikiem danego zakładu rybackiego. Piękno rezerwatu można jednak dobrze poznać z odcinków dróg publicznych i szlaków turystycznych, oraz punktów widokowych na co nie jest potrzebne zezwolenie. Przy jednym z takich punktów właśnie się znajdujemy. Zbudowana platforma pozwala obserwować ptaki bez płoszenia ich. W pobliskim rowie, którym wpływa woda do stawu, oprócz turzyc latem pojawia się strzałka wodna, natomiast przy brzegu stawu najwięcej rośnie pałki wąskolistnej oraz manny mielec.
2. Przystanek 2.
Zabytkowa chata

Chata pochodzi z początku XIX wieku. Jest to dom o konstrukcji ryglowej (szkieletowej), zbudowany z drewnianych belek wypełnianych po części glinobitką a po części cegłą. Obiekt ten jest własnością Nadleśnictwa Milicz, a aktualnie jest dzierżawiony przez PTPP „pro Natura” z Wrocławia. Można w nim obejrzeć wystawkę dotyczącą rezerwatu Stawy Milickie, oraz lasów Nadleśnictwa Milicz. Po uprzednim uzgodnieniu można też wysłuchać prelekcji z przeźroczami na tematy związane z rezerwatem i Parkiem Krajobrazowym Dolina Baryczy - kontakt telefoniczny DZPK Wrocław, ul. Puszczykowska 10, tel. 71 364 27 58, lub Urząd Miejski w Miliczu 71 384 00 04 wewnętrzny 59.
Już w obrębie zagrody, zależnie od pory roku, możemy poznać różne gatunki roślin synantropijnych, czyli towarzyszących człowiekowi. Wiosną i latem z pobliskiego lasu słychać śpiew ptaków, których naliczono około 25 gatunków (przy pomocy metody kartograficznej na pobliskiej powierzchni leśnej). Przyległy las to mozaika drzewostanów. Na siedlisku grądowym przeważa dąb szypułkowy w wieku 110 do 150 lat, miejscami z kępową domieszką świerka, sosny, olszy, lipy i grabu. Występują tu też pojedynczo: modrzew, sosna wejmutka, brzoza brodawkowata i brzoza omszona. Na południe od zagrody, w drzewostanie świerkowym znajduje się duża luka, która powiększa się stopniowo z roku na rok a jednocześnie zarasta samosiewami obu gatunków brzóz, osiką, czeremchą pospolitą i późną, lipą, grabem i jarzębiną. Jest to tzw. "gniazdo kornikowe". Luka powiększa się stopniowo na skutek kolejnych wywrotów starych świerków, które już z osłabionym systemem korzeniowym atakuje kornik drukarz. Płytki system korzeniowy świerka powoduje to, że łatwo drzewa ulegają wywracaniu przy wysokim poziomie wód w gruncie. Leśnicy zamierzają dosadzić tutaj zamiast świerków takie gatunki jak dąb szypułkowy i jesion wyniosły, bardziej odpowiadające siedlisku w tym miejscu.
3. Przystanek 3.
Leśne bagienko

Bagienko jest typowym, choć niewielkim mokradłem. Otacza je las iglasty w wieku około 80 lat. Takie miejsce spełniają ogromną rolę w zatrzymywaniu wody opadowej w lesie, wpływają korzystnie na właściwy poziom wód gruntowych, są ponadto ostoją różnych gatunków roślin. Najciekawszą rośliną wodno - błotną tutaj rosnącą jest okrężnica bagienna - gatunek rzadki, gdyż wymaga czystej wody. Towarzyszą jej: rzęśl wiosenna, rzeżucha gorzka, żabieniec babka wodna, gorysz błotny, oraz niezapominajka błotna. Bagienko jest zasilane wodą w zasadzie tylko wiosną, w czasie roztopów, z płynącego obok strumyka. Strumyk jest jednak częściowo uregulowany i wyprostowany. To przyśpiesza odpływ wody z lasu i przy braku opadów strumyk oraz bagienko wysychają. Obok, na suchszych miejscach rosną: zawilec gajowy, konwalijka dwulistna, dąbrówka rozłogowa, gwiazdnica wielkokwiatowa.
4. Przystanek 4.
Sucha dąbrowa

Jest to miejsce połączenia ścieżki przyrodniczej z czerwonym szlakiem turystycznym, biegnącym z Milicza do Grabownicy. Stąd ścieżka prowadzi dawnym torowiskiem nieistniejącej kolejki wąskotorowej, rozebranej w 1993. Przy brzegu lasu rośnie pochodzący z sadzenia młodnik sosnowy ok. 30 - letni: dokładny wiek można określić licząc okółki kilku wybranych drzewek. Poza sosną w domieszce występuje tu dąb, brzoza i lipa. Przed sobą mamy też kwaterę dąbrowy w wieku ok. 110 lat. Jest to zespół kwaśnej dąbrowy, zbiorowisko ze związku Quercio - roboripetraeae, w którym dno lasu jest zadarnione. Poza lasem znajduje się ugór, dawne pole uprawne o słabej, mało żyznej glebie. Tutaj z charakterystycznych roślin występuje: mietlica pospolita, lnica pospolita, nawłoć pospolita gorysz pagórkowaty, jastrzębiec kosmaczek, jastrzębiec baldaszkowaty i jastrzębiec sabaudzki.
5. Przystanek 5.
Dąb z koziorogiem

Warto się przyjrzeć dużej atrakcji tych terenów: około 220 letni dąb szypułkowy nosi ślady żerowiska larw kozioroga dębosza podlegającego ochronie. Jest to chrząszcz z rodziny kózek (Cerambycidae), wyróżniających się długimi czułkami. Owady doskonałe (imago) żyją zaledwie kilka tygodni, natomiast larwy zwykle aż cztery lata. Dzięki temu, że w dolinie Baryczy jest jeszcze wiele starych dębów, ten rzadki gdzie indziej gatunek owada jest tu często spotykany. Wyorane bruzdy po obu stronach ścieżki to pasy przeciwpożarowe. Ich zadaniem jest zatrzymywanie przed lasem ewentualnego ognia od niedopałka papierosa, bezmyślnie rzuconego na ścieżkę. Obok rosną młodniki sosnowe w wieku kilkunastu i ponad 30 lat. Takie jednogatunkowe drzewostany, o charakterze plantacji, zwane są monokulturami sosnowymi.
6. Przystanek 6.
Leśna sukcesja

Nie użytkowane od szeregu lat pole uprawne oraz nie koszona od lat łąka i pastwisko zarastają stopniowo brzozą, gatunkiem pionierskim, o lekkich nasionach , rozsiewanych przez wiatr. Jest to tzw. sukcesja wtórna. Latem na kwiatach roślin baldaszkowatych, zwłaszcza goryszu pagórkowatego obserwować możemy różne gatunki owadów: pluskwiaków, chrząszczy, błonkówek i motyli. Charakterystyczna jest strojnica baldaszkówka (pluskwiak, czerwony w czarne paski), liczne są omomiłki i bzygowate. Z innych roślin, poza trawami, licznie występują tu: skrzyp polny, wilczomlecz sosnka i starzec jakubek.
7. załamanie trasy
skręcamy w kierunku wsi Ruda Milicka i Stawów Jaskółczych
8. Przystanek 7.
Jaz na rzece Prądni

Na południe od mostu drogowego na rzece Prądni, przy którym jaz piętrzy wodę, stoi budynek mieszkalny z 1883 roku (napis w szczycie północnym), dawny młyn wodny. Środkiem rzeki Prądni prowadzi granica rezerwatu „Stawy Milickie”. Najstarsze stawy rybne, zostały założone przez cystersów jeszcze w XIII wieku. Były one często zakładane w zagłębieniach powstałych po wydobyciu rudy darniowej. Wydobycie rudy na dużą skalę przyczyniło się do zubożenia środowiska na rozległych obszarach. Założenie stawu w takich miejscach było zwykle jedynym rozwiązaniem. Jeden z większych zakładów, w których wytapiano żelazo znajdował się w miejscu gdzie stoi wspomniany budynek dawnego młyna. O fakcie wydobywania rudy świadczy też nazwa miejscowości Ruda Milicka. Widoczny przy rzece Prądni zbiornik wodny to staw Jaskółczy I, o powierzchni 28 ha. Do początku lat 60. był tu jeden duży staw o powierzchni 125 ha, którego rodowód sięgał czasów średniowiecza. Został on jednak podzielony na pięć mniejszych zbiorników, z których jeden to właśnie staw Jaskółczy I. Dzielenie stawów na mniejsze wiąże się ze współczesnym typem gospodarki rybackiej. Hodowany jest karp w cyklu trzyletnim (narybek, kroczek, ryba handlowa) i zasadą jest oddzielny wychów różnych klas ryb, według wieku. Poza karpiem hodowane są też niewielkie ilości lina, szczupaka i karasia a na innych kompleksach także amura i tołpygi. Poza wymienionymi w stawach milickich żyje szereg innych - ogółem w dolinie Baryczy stwierdzono występowanie 30 gatunków ryb. Wiosną i latem karpie są dokarmiane jęczmieniem, pszenicą lub żytem. Odłowy ryb prowadzone są przez cały październik. Wydajność z hektara zależy od wielu czynników i waha się w naszych warunkach od około 300 do 600 kg ryby handlowej. Średnia roczna produkcja w Stawnie wynosi około 600 ton ryby handlowej, 200 ton kroczka i 100 ton narybku, ogółem 900 ton, z tego karp stanowi 97 %, reszta to liny, szczupaki i karasie.
9. Przystanek 8.
Historia rybołówstwa

Nieznaczny spadek rzeki Baryczy płynącej wieloma korytami W rozległej dolinie oraz liczne naturalne zagłębienia terenu stanowiły idealne warunki do rozwoju gospodarki rybackiej. Pierwsze wzmianki o budowie stawów pochodzą 2 XI w., jednak rozkwit zorganizowanej gospodarki stawowej przypada na XIII w. kiedy na Śląsk przybyli Cystersi. Wraz z krzewieniem nowej wiary wprowadzili pojęcie postu, a zatem niejedzenia mięsa. W średniowieczu ryba nie była uznawana jako danie mięsne, dzięki czemu sprowadzony przez zakonników na te tereny karp zyskał ogromą popularność. W tym czasie powstawały ogromne, nawet kilkusethektarowe stawy. Wiek XVI i początki XVII charakteryzuje najintensywniejszy rozwój gospodarki stawowej. W XIX wieku ulega ona jednak załamaniu, wskutek deficytu wody w zlewni rzeki Baryczy. Wzrasta też opłacalność produkcji roślinnej, wskutek czego część stawów zostaje zasypana pod uprawy. Na przełomie XIX i XX W. odkrycie Tomasza Dubisza zrewolucjonizowało hodowlę karpia - opracowany system przesadkowy skrócił cykl produkcyjny i W takiej postaci funkcjonuje do dziś. Nowa metoda hodowlana wymusiła podział wielkich stawów na mniejsze. Największe zmiany W krajobrazie nastąpiły po zakończeniu II Wojny Światowej. Krajobraz stawów był zdewastowany uszkodzone misy stawowe, groble, urządzenia wodne. Aby przywrócić równowagę w gospodarce rybnej pogłębiono wypłycone stawy, usunięto szuwary i turzycowiska, wyremontowano wiele kilometrów grobli i rowów z nadmiaru urobku utworzono wyspy. Prace te poprawiły bilans wodny w zlewni Baryczy, wyspy zaś stały się znakomitym miejscem dla ptasich kolonii rozrodczych.

Folwark Stawno wchodzi W skład powołanego W 2000 roku Państwowego Zakładu Budżetowego “Stawy Milickie” - obecnie spółki akcyjnej “Stawy Milickie”. Składa się ona z 5 zakładów rybackich: Stawno, Ruda Sułowska, Radziądz, Krośnice i Potasznia. Na obszarze przedsiębiorstwa prowadzone są 2 typy gospodarki, które zwykle są ze sobą trudne do pogodzenia: hodowla ryb i ochrona rezerwatową, szczególnie dotycząca bogatej ornitofauny.

Rezerwat “Stawy Milickie” utworzono w 1963r. w celu ochrony ze względów naukowych i dydaktycznych wielu szczególnie cennych i rzadkich gatunków ptaków oraz fragmentów środowisk wodnych i błotnych, stanowiących miejsca ich gniazdowania, żerowania i odpoczynku.
10. Przystanek 9.
Staw Słoneczny Górny

Staw o powierzchni 164 ha jest w kompleksie Stawno jednym z czterech tzw. stawów lęgowiskowych, których nie wolno pogłębiać i likwidować przy tym szuwarów. Staw ten ma 12 wysp trzcinowych, gdzie ptaki czują się bezpiecznie. Regularnie gniazduje tu jedna para łabędzi niemych, 40-50 par gęgawy, 5-7 par błotniaka stawowego, 3-5 par bąka, 50-150 par łyski oraz po kilkadziesiąt par krzyżówki i głowienki. Poza nimi są tutaj lęgowe w różnych ilościach perkozy, chruściele i wiele gatunków drobnych ptaków śpiewających np. trzciniak, trzcinniczek, rokitniczka, remiz, potrzos i dziwonia. Już w maju, a zwłaszcza w miesiącach letnich, na tym zbiorniku gromadzą się łabędzie nieme, a także różne gatunki kaczek. Jest to okres wymiany piór, w tym lotek i ptaki znajdują na stawach rezerwatu bezpieczne miejsca oraz niezbędny spokój. W okresie przelotów ptaków, tj. wiosną i jesienią, często zatrzymują się tutaj stada dzikich gęsi, liczące kilkaset i więcej osobników. Rosną tu prawie wszystkie spotykane na stawach gatunki wierzb: biała, krucha (i ich mieszańce), laurowa, purpurowa, szara (zwana łozą), iwa i wiciowa. Bogata jest też roślinność zielna, nawet wzdłuż drogi asfaltowanej prowadzącej ze Stawna do Nowego Grodziska. Tam też prowadzi ciąg dalszy ścieżki przyrodniczej.
11. załamanie trasy
skręcamy w kierunku wschodnim, a następnie między stawami do osady Dyminy (Trachcice)
12. Przystanek 10.
Przepływ między stawami

Część stawów rybnych jest napełnianą wodą tzw. systemem paciorkowyml Ta sama woda przepływa kolejno przez każdy z sąsiadujących ze sobą stawów, zbudowanych na tym samym cieku. Ich opróżnianie jest możliwe tylko począwszy od zbiornika położonego najniżej. Bardziej nowoczesny jest niezależny system napełniania wodą, dziś powszechnie stosowany. Oparty jest na sieci kanałów - doprowadzalników i odprowadzalników a to umożliwia swobodne napełnienie i opróżnienie każdego stawu niezależnie od siebie.

W tym miejscu widzimy “skrzyżowanie” przepływu wód ze stawów Bolko II (na zdjęciu Widoczny po lewej), Bolko I (na Środku) i tzw. “szyi” - dopływu doprowadzającego wodę do kilku stawów (z prawej) oraz stawu Wilczego Dużego (nie widoczny na zdjęciu). Co ciekawe, wody naprzeciwległych zbiorników wodnych nie mieszają się, gdyż przepuszczane są one na dwóch poziomachi wyżej znajduje się połączenie dopływu i stawu Bolko II, a poniżej - połączenie między stawami Bolko l i Wilczy Duży. Takie rozwiązanie umożliwia spuszczanie wody tylko z wybranego stawu, co jest niezbędne w cyklu produkcyjnym ryb.
13. uwaga! załamanie trasy
skręcamy w kierunku rzeki Baryczy i przechodząc przez most kierujemy się do wsi Nowy Zamek
14. Przystanek 11.
Olszynki nad Baryczą

Znajdujemy się blisko Baryczy i mostu drogowego. Rzeka Barycz ma całkowitą długość 133 km i bardzo mały spadek 0,035 %. Obecnie na prawie całej długości jest obwałowana co ma zapobiegać zalewaniu najbliższych pól uprawnych i łąk. Nie chroni to bynajmniej obszarów położonych kilkanaście, czy kilkadziesiąt kilometrów w dół rzeki. Gdyby wały nie były tak blisko rzeki, woda miałaby więcej miejsca, jej spływ byłby wolniejszy i nie groził wylewem w dolnym biegu rzeki Około 300 lat temu, na terenie dzisiejszego Nowego Grodziska, blisko rzeki stał niewielki zamek. W 1737 roku został przebudowany, ale uległ zniszczeniu w 1759 roku, pomimo dodatkowych zabezpieczeń wałami. Dziś miejsce to porasta kępa drzew na niewielkim wzniesieniu, na prawym brzegu rzeki, na zachód od mostu. Składa się nań drzewostan olszowo-wiązowo-dębowy z krzewami bzu czarnego i czeremchy pospolitej. Między lewym (południowym) wałem Baryczy a groblami stawów po 1945 roku rozrosły się nowe zadrzewienia i zakrzaczenia. W miejscach zastoiskowych, gdzie woda utrzymuje się nad powierzchnią gruntu przez prawie cały sezon wegetacyjny, rosną lite olszyny oraz kępy wierzb drzewiastych i krzewiastych. Miejscami zaznacza się zbiorowisko higrofilnego lasu łęgowego. Wyróżnia się ono bogactwem gatunków roślin zielnych i krzewów. W warstwie drzew poza olszą pojawia się jesion wyniosły i wiąz szypułkowy, w miejscach suchszych dęby i klony. Lasy łęgowe w dolinach rzecznych, zagrożone na całym świecie zniszczeniem, są obecnie uznane za niezwykle cenne ostoje rzadkich gatunków roślin i zwierząt. Na ich obrzeżu, nad Baryczą, gniazdują takie charakterystyczne gatunki ptaków jak słowik szary i strumieniówka, a tuż nad rzeką - łozówka. Lasy łęgowe i olsy w okresie deszczowym przechwytują i zatrzymują nadmiar wody dzięki czemu mogą zapobiegać powodziom.
15. Przystanek 12.
Stara Barycz

Tak nazywane jest odgałęzienie Baryczy, które funkcjonowało zanim rzeka została obwałowana. Wtedy część Nowego Grodziska była jakby dużą wyspą. Dziś jest to starorzecze, którego lustro wody pokrywa spirodela wielokorzeniowa i rzęsa drobna, a brzegi porastają łany manny mielec i sitowia leśnego z kępami krwawnicy pospolitej, bylicy pospolitej i komonicy błotnej. Na pobliskich łąkach kośnych, w miejscach wilgotnych, oprócz traw rosną turzyce i sity, jaskier rozłogowy i szczaw polny. Na poboczu drogi najliczniejsze są: dziurawiec pospolity, chaber nadreński, bylica pospolita, marchew zwyczajna, dziewanna firletkowa, krwawnik i chmiel.
16. uwaga! załamanie trasy
przy budynku szkoły podstawowej skręcamy na lewo (w kierunku zachodnim) kierując się na Staw Gadzinowy Duży
17. Przystanek 13.
Staw Gadzinowy Duży

Staw ten istnieje już kilkaset lat a ostatni gruntowny remont - polegający na pogłębieniu i likwidacji rozległych szuwarów przechodził w 1971 roku. Uformowano wtedy liczne suche, o podłużnym kształcie wyspy ziemne, które dziś porośnięte są gęstą roślinnością. Wówczas też podwyższono groble stawu i odcięto sąsiednie, podmokłe łąki z ostatnimi w tej okolicy lęgowiskami chronionych ptaków błotnych - rycyków i krwawodziobów. Obecnie nadmiar wody z pól uprawnych, które są położone przy zbiorniku, odprowadza tzw. rów opaskowy, biegnący po zewnętrznej stronie grobli. W pobliżu rosną różne gatunki roślin wymienione już wcześniej, tu najwięcej zauważymy tojeści pospolitej, kielisznika zaroślowego, rzepika pospolitego, ostrożenia polnego i trzcinnika piaskowego.
18. Przystanek 14.
Kwieciste łąki

Są to łąki koszone zwykle jeden raz w roku lub nie koszone wcale. W takim przypadku szereg roślin zdąży wydać nasiona i może wyrosnąć w roku następnym. Dlatego też od wiosny do jesieni zakwitają tu różne gatunki. Bogactwo roślin kwiatowych zwabia owady. W miejscach bardziej żyznych pospolita jest pokrzywa zwyczajna. To cenny gatunek paszowy, leczniczy oraz żywiciel gąsienic motyli kilku gatunków rusałek, w tym najpospolitszych - pokrzywnika, pawika i kratkowca oraz rzadszych - osetnika i admirała. Te dwa ostatnie gatunki odlatują z Polski na zimę na południe Europy.
Na brzegu drogi rośnie kilka drzew o rozmiarach pomnikowych. Jest to jeden wiąz szypułkowy i kilka dębów szypułkowych.
19. Przystanek 15.
Słowicza kępa

Jest to wielogatunkowe zadrzewienie z przewagą dębu w wieku około 60 lat. Są tu miejsca o różnym stopniu wilgotności i zwarciu drzew. W domieszce występuje olsza, brzoza, osika, lipa, i wierzba. Jak wszystkie młode zadrzewienia w okolicy stawów i łąk, uformowało się samorzutnie czyli jest naturalnego pochodzenia. Są tu też krzewy bzu czarnego i kruszyny oraz jeżyna i siewki wymienionych wcześniej gatunków drzew. Takie urozmaicone, kępiaste zadrzewienie odpowiada słowikom. Tutaj w różnych latach obserwowano na przemian słowika rdzawego i szarego. Ten drugi jest gatunkiem wschodnim.
20. Przystanek 16.
Ptasie wyspy

Są to wyspy na stawach Gadzinowy Duży oraz Gadzinowy Mały. Dawniej rozdzielała je wąska grobla, która dziś jest szeroką drogą, utworzoną z ziemi pochodzącej z pogłębianych stawów. Na tym odcinku drogi, i przy brzegach obu stawów rośnie wiele interesujących gatunków roślin, choć wiele z nich to rośliny synantropijne, czyli towarzyszące człowiekowi. Poza pokrzywą, bylicą pospolitą i kielisznikiem zaroślowym pospolicie występują tu krwawnik pospolity, pięciornik gęsi, babka zwyczajna. Z grupy gatunków synantropijnych obcego pochodzenia wymienić tu trzeba przywleczone z Ameryki: nawłocie, uczepy, przymiotno kanadyjskie i wiesiołek dwuletni, a także pochodzący z Azji niecierpek drobnokwiatowy i tatarak. Oryginalnie wygląda rosnący pojedynczo kolczasty ostrożeń lancetowaty, popularnie zwany ostem. Jednak najciekawsze to rośliny wodno-błotne: przy odprowadzalniku, koło mostku rośnie np. strzałka wodna, czyściec błotny, krwawnica pospolita, psianka słodkogórz, niezapominajka błotna i rzęsa drobna. Przy brzegu obu stawów liczne są też sadziec konopiasty gorysz błotny, manna mielec i oczeret jeziorny. Ten ostatni a zwłaszcza pałka wąskolistna wraz z trzciną pospolitą tworzy w wielu miejscach na stawie Gadzinowy Duży rozległe łany szuwarów. Oba stawy to ostoja ptaków wodno-błotnych mimo, że znajdują się już poza rezerwatem. Do niedawna na pobliskich wyspach znajdowała się kolonia lęgowa mewy śmieszki, licząca ogółem do około 2 tysięcy gniazd. W ich towarzystwie gniazdowały kaczki krzyżówki, głowienki, czernice i krakwy a na wodzie perkozy zauszniki. Mewy opuściły wyspy kiedy je zbyt mocno zarosła trzcina, ale nadal gnieżdżą się tu inne gatunki ptaków, w tym wymienione gatunki kaczek oraz kilkanaście par gęgaw. Staw Gadzinowy Duży jest ostoją lęgową szeregu gatunków ptaków chronionych. W ostatnich latach stwierdzono tu na przykład kilka par lęgowych perkoza rdzawoszyjego, bąka, błotniaka stawowego, a nawet żurawia. Regularnie na obrzeżach stawu żeruje rzadki bocian czarny, który zakłada gniazdo w lesie. Poza dziwonią, remizem i zimorodkiem liczne są gatunki chronione, gniazdujące w szuwarach: trzciniaki i trzcinniczki, a w okolicach stawu - rokitniczki i łozówki.
Od 1996 roku oba stawy i ich okolice objęto zakazem polowań przez utworzenie otuliny rezerwatu "Stawy Milickie", której granice sięgają wsi Godnowa, wzdłuż szosy Milicz - Sulmierzyce. Dzięki temu kaczki a zwłaszcza dzikie gęsi mogą bezpiecznie lądować na noclegowisku stawu Słoneczny Górny.
 0/5
MATERIAŁY MULTIMEDIALNE
SŁOWA KLUCZOWE
TRASA WYCIECZKI
Lasy Nadleśnictwa Milicz leżą na terenie powiatów Milicz, Trzebnica i Oleśnica. Zajmują obszar 25,8 tys. ha. Nadleśnictwo składa się z trzech obrębów: Cieszkowa, Kubryka i Milicza, które dzielą się na 16 leśnictw rewirowych. Siedliska borowe zajmują 60% powierzchni. Wśród nich przeważają drzewostany sosnowe – 72 %. Park Krajobrazowy „Dolina Baryczy” utworzony został w 1996 roku w celu zachowania wartości przyrodniczych, krajobrazowych i historyczno - kulturowych.
OPINIE I KOMENTARZE  

» Zgłoś uwagi
CMS, internetART
Nasz serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich zapis lub wykorzystanie. Więcej informacji można znaleźć w Polityce prywatności.
Akceptuję
zamknij